a
§ Auffſprungen ſie do beid ʒuͦ (hãt)hant
Man hort den alten hitleprand
Sein waffen lauͦt erklingen.
Vnd das was ſich freyſan genant.
Damit er manigen helm ʒetrant.
der ſchweiß beguͦnd auͦch (dringẽ)dringen
Hernyder durch des ryßen wat
Als ʒuͦ den ſelben ſtuͦnden
Vnd es noch geſchrieben ſtat
Sie hetten beyde wuͦnden.
Von rotem bluͦt waren ſy naß
do ſach man doch nye fechten
keyn alten Ritter baß
§ Der ryß der lieff yn aber an.
Vnd ſchluͦg den wuͦnder (küne)künen man
das er fiel auff den waßen
Das im der ſchilt ʒuͦ ſtücken (ſprãg)ſprang
Vnd im das rote bluͦt auͦß drang
ʒuͦ muͦnd vnd auch ʒuͦ naſen.
Hiltprand im do gar wol gedacht
Bleybſt lyegen du byſt tode.
Auff ſo ſprang er do über macht
Jn alſo groſſer note.
Jm dacht der alt helt außerkornn.
War mit ſol ich mich fryſten
Den ſchilt han ich verlorenn
§ Herr hilteprandt ſich wol beſan
Er lieff ʒuͦ den bauͦmen hynan
Vnd enthielt ſich dar hynder
Hynder die bauͦm er ſich verbarg.
do vor dem groſſen ryßen ſtarck
Der ryß ſchluͦg noch geſchwynder.
Großſchlege er noch (hiltprãdt)hiltprandt thet
So gar mit gantʒer (ſterckẽ)ſtercken .
Herr hiltprand guͦt (v͛nuͦnfft)vernuͦnfft do het
Wann er beguͦnd ʒuͦ mercken
das ſich der ryß ein ſchlag erholt
So ſprang er auß den bauͦmen.
Recht als ein degen ſolt.
Alſo weych er im (manigẽ)manigen ſchlag.
das treyb er ſchyer (einẽ)einen halben tag
Der ryß muͦden beguͦnde.
(Weñ)Wenn ſich der ryß bracht (einẽ)einen ſtreych
b
Herr (hiltprãd)hiltprand anß (dẽ)den (bauͦmẽ)bauͦmen weich
Do ʒuͦ der ſelben ſtuͦnden
Sprach ſich der ryß mir iſt gar leyt
das ich nit auͦff der weite
dich dort hab auͦff der (grünẽ)grünen heyde
So künd ich mit dir ſtreytten
Groß leckerheit ich an dir ſpür.
Jch gebe dir deß meyn treüwe
Sy tregt dich nyemer für
§ Vnd do der ryß erſach den lyſt.
das er ſich mit den bauͦmen friſt
die ſtang warff er von handen
er rauͦfft (dʼ)der bauͦm do mer (dañ)dann gnuͦg.
Eyn groſſes hage er do ſchluͦg.
Vmb meyſter hiltepranden.
Das er ſich nit mer friſten kuͦnd
Er hett vmb yn geſchlagen
Der alt hilteprandt begund
Sich vnd ſeyn herren klagen
Er ſprach edeler fürſt lobeſam
Jch foͤrcht ich müß dy farte
Dy du vor haſt gethon.
Weyl er ſich vnd ſein herren klagt
do hett der ryß den walt verhagt.
Wol ein halbe acker lenge
(Vñ)Vnd wo der hiltprand wolt hyn gan
do was ein hag vmb yn gethan
der wegk was im ʒuͦ enge
das mag vns wol ʒuͦ (ſchadẽ)ſchaden komen.
Sprach ſich der degen reyche
Wir fechten durch der welte (frõmẽ)frommen
Jch vnd meyn herr dietheriche .
Vnns mühet des ryßeu übermuͦt
Wann doch der groß vollande.
Der welt vil ʒuͦ leyde thuͦt.
Hye ſchluͦg der ryß ein hag
vmb den Hylteprant.