[Hanning set an'n Tun un flickt]
(1856)
Hanning set an'n Tun un flickt
Reester up sin Schoh,
Lischen mit ehr Knütt de kickt
Hanning flitig to.
Hanning säd to Lischen: »Kik,
Lischen, weest du dat?
Fri du mi! Denn kümmst du glik
weg... von de Strat.
Hunnert Daler heww ick all
in min Strumpschacht bunn',
un sonn Katen un sonn Stall
de is ball nog funn'.
Wenn so klok as ick du büst,
smit wi unsen Kram,
un wenn du wist,
uppe Städ tosam.«
Lischen kek dunn up de Knütt,
up 'ne Masch, de full,
un dat Blot, dat Blot dat schütt
in den Kopp ehr dull.
»Hunnert is to wenig, Hans,
dusend is nich väl.
Wenn du mi man liden kannst,
is dat all glik väl.
Denn eens lurrer Wehdag eens,
denn eens lurrer Freud,
heww wi Geld un heww wi keen,
heww wi uns doch beid.
Denn eens drög un denn eens natt,
kam dat, as dat kümmt,
denn eens krus un denn eens glatt,
grad as sonn Poor Strümp.«