Zwei schöne alte Dichtungen nebst treuer Umsetzung in's neue Deutsch 1 1. Maria Ick weet eyne maget schone de draget den hogesten prys. we ringet na eren lone de is van dogenden wys. by er synt ander frouwen eyn dorneken anger ouwe by eynen lilien rys. Er reine wyflike belde er kuscheit is so groit dat syk eyn eenhorn wilde syk gaff in eren schoot dat was so starker krefften dat in der meister scheffte den hemel ok nicht en beslot. Von sternen glans eyne kronen de draget se wolgedaen; he sach se in den trone de vorste ocktaviaen in hemel schoner wune gekledet mit der sune er voitchemel was de mane. Eyn lam in kyndes wyse an eren brusten lach dat was de olde ryse he schoip den ersten dach. he was eyn manlick ridder. syn leven wort em bitter dorch syn ungemack. Syn herte wort em dorstecken [dorvuret(?)] mit eynen steilen speer dar mede heft he versturet de helle und al er heer. he verlosede de gefangen. er leit was em vergangen, wal uns der lewe mer! He stont up uth dem grawe der edele vorste gudt mit synes kruzes stave, syne wunden weren em roit want he mit groiter eren tom hemel wolde keren. verwunen was de doit. He is to hemel gefaren mit also groter macht. eyne also groten schare heft he myt em gebracht. de hemel was geslotten, he steit uns allen oppen. wal em, wer dar komen mach! He syttet in den trone to synes vaders hant em syngen de engeln schone sanktus den soiten sank sanktus deus sabaoth eyn hillich mensch und darto god Christus is genant. Fußnoten 1 Diese beiden schönen Dichtungen wurden mir in alter Abschrift von einer Freundin geschenkt und durch mich dem Hrn. Rath Schlosser gegeben, der sie in seinen » Liedern der Kirche aus allen Jahrhunderten « gab. Meine Umsetzung ist um zehn Jahre älter als die seine.