27. Dat kümmt mal anners Oll Moses Itzig un oll Slaume Lessen, De sitten recht bequem in ehren Wagen Un führ'n nah Leipzig up de Messen. Sei sünd nu grad dorbi un klagen, Wo dat de Judenschaft doch wir so unnerdrückt Un dat en jeder ehr an't Tüg wat flickt Un dat dat so nich bliwen künn; Dat müßt doch mal eins anners warden, Wenn s' Rothschildten taum König hadden. Drup reden sei von den Gewinn Un von dat prächtige Geschäft, Wat s' beid in dat vergangen Johr Heww'n makt, un wat s' verköfft Un wat s' behollen von de Wohr; Wat ehr't Geschäftche in hadd dragen Un wovel Geld s' tausamen slagen Un wat s' nu maken wullen för en Rebbes. So führ'n sei nu denn de Schossen entlang, Un an de Strat sünd de Schossehsteinklöppers, De kloppen dor in Hitt un Stohm ehr Stein Un sweiten dorbi as de Boren. As de de Juden nu gewohren Un Slaumen sine Näs' sei seihn, Dunn fang'n sei an »Hepp! Hepp!« tau schrigen Un »nimm mer aach mit, nimm mer aach mit!« Oll Slaume kann doch allseindag' dit Nich so passieren lat'n; hei ward dat Schellen kriegen Un schimpt herute ut den Plan, Un slimm wir't unsre Juden gahn, Hadd Moses sick nich twischen leggt. De ritt oll Slaumen t'rügg un seggt: »Laß gut sein, Schlaume, es wird kümmen! Paß Achtung! Es wird kümm'n die Zeit, Daß unser Fett tut oben schwimmen, Denn werd'n mer aach sein ungeßogen. Paß Achtung! Es wird kümm'n de Zeit, Wo wir se denn aach 'runtermöppern. Sie werd'n dann sitzen in den Wogen, Und du und ich und uns're Lait, Die werden denn Schossehstein klöppern!«