50. En Schmuh In Prenzlau wahnt en Jud', de hadd Mit Giz den wohren Deuwel seihn; Hei höll dat Sinig so tau Rad', Dat ein em bi de beiden Bein Uphängen künn un künn em stäkern, Hei rückt nicks rut un däd versäkern, Hei wir bi Gott en armen Mann, Un stellt sick gottserbärmlich an. De Lüd vertellten, dat hei jede Nacht In sinen Hus' un Hof un Goren Mit Hun'ngeblaff höll sülwsten Wacht, Üm't Fauder för en Hund tau sporen. Dat weit ick nich un heww dat ok nich hürt, Behaupt dat drüm ok nich, denn Unrecht wir't, Wull ick wat seggen, wat nich is; Doch dat, dat weit ick ganz gewiß, Dat hei des Morgens, wenn de Scheper drew, Sick irst nah sine Schap begew, De Stalldör fast heranner tog Un up de Schap herümmer slog, Bet s' allen Anstand in ehr Angst vergeten Un em irst ehr Rosinen leten. Un hadd'n s' em de Rosinen laten, Denn makt oll Mauscher d'rut Dukaten. Oll Mauscher, de würd rik, sihr rik, Sin Giz, de blew sick ümmer glik, Un ebenso was dat nich minner Mit sine Sähns un Swigerkinner. Doch wat de Oll mit Schap bedrewen, Bedrewen sei mit arme Sünner, De in Verlegenheiten seten; Kredit würd ehr nich ihre gewen, Bet s' ok irst ehr Rosinen leten. Un handelt Mauscher blot mit Posen Un höchstens mit geflickte Hosen, Denn müßt dat nu bi Itzig un bi Benjamin Mit Wull, Perdukten, Staatspoppieren sin. Von Mauschern sin Nahkamenschaft Würd an de Börs' tau Hamborg spraken. Stamm Mauscher gräunt in vuller Kraft, Un an em sünd Papiercher un Dukaten Linglang as Bladd an Bladd upbraken. Un äwer sine Sähns un Döchter Brök ok de Bildung plötzlich rin, As wenn s' mit ein'n Nürnbarger Trechter Ehr in den Däts würd trechtert sin. An Schawwes un an lange Nacht, Dor würd nu länger nich an dacht, De Standpunkt, de was äwerwunnen; De Damen güngen in den Tee Un legen up den Kanapeh Un lesen in de Schawwesstunnen Den »göttlich schenen ew'gen Juden Von'n göttlich schenen Euscheen Szüh«. De öllste Sähn, Herr Hirsch, de makte Ganz nüdlich in Philosophie; De tweite Sähn, Herr Itzig, strakte Sick mit Mamsells un Hun'n un Pird' Un güng mit Ridpitsch un mit Sporn, As wenn de Pitsch em antrut word'n, De Sporn mit em geburen wir. Un wat de drüdd nu was, Manasse, Dat was en groten Fläutenspeler, En groten Hun'n- un Kattenquäler Un einen groten Dichter was'e Un was en Leiwling von de Kallen. De jüngst nu äwerst, Benjamin, Dat was de Upverklärtst von allen; De Schinken von drei fette Swin Un Mettwurst, Speck un suren Aal, Kort, wat en annern Minschenmagen Nich minschenmäglich tau verdragen, Dat fratt hei allens in sick dal. Sin Meinung was, de Upverklärung Set in de Swinfleisch-Speck-Vertehrung, Un hadd ein seggt tau Benjaminen, Dat de Upverklärung in den Mauscherstamm Von Geld un noch wat anners kamm, Taum Bispill von de Schapsrosinen, Hei hadd mit Hand un Faut sick wehrt, Hei wir von Swinfleisch upverklärt. Indessen was't nu einmal so: Un hadd'n sei Mosen ok vergeten, Sei hadd'n doch Mosen un Propheten. Doch würd'n s' nich ehres Lewens froh, Denn wenn s' den Glanz recht seihen leten Un deden grot Gesellschaft gewen, Denn müßt den ollen Tatterlewen De Bös' un sin Großmauder riden, Dat hei in sinen Neglischeh Herin kamm in de Sauereh. Dat künn'n sei denn nu doch nich liden. Oll Mauscher, de hadd keinen Rock, Hei drog man blot 'ne korte Jack, Un up de Jack satt Plack an Plack, Un an de Placken Lock bi Lock. Un Itzig seggt: »Wie aus den Meß Kommt Tatterlewen zu die Damen.« Manasse treckt die Stirn tausamen: »Un vor Musik kein Interess'; Ich glaub', wenn Wolf-Hirsch-Löwen-Meier-Beer, Robert der Teufel selbst käm' her Un spielt ihm einen Schottschen vör, Er ließ nich von de kurze Jack.« Na, nu de Kläukst was Benjamin, Un all de annern glöwten't ok, De säd denn nu: »Ei, dummen Schnack! Das beste ist, wir kaufen ihn Vor unser Geld en neuen Rock, Ich meine so, so'n Toler neun, Un bilden ihm denn kindlichst ein, Wir hätten nur zwei Taler gewen, Denn trägt ihn unser Tatterlewen.« Na, dat schüht ok, de Rock ward köfft. Oll Mauscher kümmt tau sine Kinner, Un sei vertelln em dat Geschäft Un bring'n em in den Rock herinner. Oll Mauscher kickt un strickt un deiht, Un as hei vör den Speigel steiht Un sick besüht, dunn fröggt de Oll: »As Gott mich niemals strafen soll, Was gabst du, Benjamin, for ihn?« »Zwei Toler«, seggt em Benjamin. De Oll geiht nu ganz lustig furt, Doch knapp hett dat twei Stunden durt, Dunn kümmt hei in sin Jack taurügg. Na, Benjamin, de wunnert sich Un fröggt, wo denn de Rock wir blewen? Dunn seggt sin Mauscher-Tatterlewen: »Verkoft! Mit Schmuh verkoft! Sieh hier! Zwei Toler kost't dat Röckche dir, Ich kriegte vier – Zwei dir, zwei mir. Mag Gott uns oft so'n Rebbes gewen!«