44. In'n Brand lopen
De oll Herr Plett müggt girn de Trummel hüren,
De Trummel was sin Insterment,
Un wenn de Tamburs bi dat Äuwen wiren,
Denn was Herr Plett dorbi, un wenn't
Bummskülen runne regen ded,
Hei schugt nich Regen oder Storm
Un güng nah'n Takt denn hen un her
In'n Sloßgorn bi den Pulvertorm.
Na, de Tambur-Majur, denn de Tamburen
Heww'n ehren Separat-Majuren,
De hadd dat oftmals seihn, dat Plett
Den Takt glik richtig namen hett
Un dat üm keinen Pris der Welt
Hei ut den Takt den rute föllt.
De seggt sin Tamburs nu Bescheid,
Un as nu in de negsten Dagen
Herr Plett dor ruhig rümmer geiht
Un nah den Takt deiht rümmer bummeln,
Dunn ward'n de Kirls dor greller slagen
Un fang'n nu fixer an tau trummeln.
Na, uns' Herr Plett marschiert noch mit,
Noch höllt hei ümmer richtig Tritt.
Doch de Majur, dat was en Racker,
Hei winkt de Kirls: »Man tau! Noch düller!«
Noch höllt uns' oll Herr Plett sick wacker,
Hei smitt de Bein un rönnt, as süll'e
Fiw Milen lopen in 'ne Stun'n.
Doch de Majur, de winkt man bloß,
Dunn geiht dat in den Stormschritt los:
»Plumpsack! Plumpsack! Plumpsack! Plumpsack!«
Dunn steiht hei still: »En dummen Snack!«
Un wischt den Sweit sick af un pust
Un drauht de Rackers mit de Fust.
»Schapsköpper sünd ji all tauhopen,
Meint ji, ick sall in'n Brand mi lopen?
Ut Rand un Band?
In'n Brand?«