89. A Mährlein von der Rusel. Von J.A. Pangkofer, Gedichte in altb. Mundart 1846. Anm. S. XLI. – Sage aus dem Bayerwalde auf der Rusel bei Deggendorf, wo auf beiden Seiten der Strafe viele Quellen hervorsprudeln. Duat drob'n af en Beag is a Beagerl, Im Beagerl drin wiathschaft a Zweagerl Wos sie hot am Beagerl zuatrog'n Mit'n Zweagerl, miakt's af, will i sog'n. Dea Zweagerl is duaten scho hausat Wohl iatza a voll's Joahrtausat Und lebt schö still und alloa Im olten, kluftinga G'stoa. So olt ols a is und so leizi So fleißi is a, und freut si, Doß a thuat no so kräfti si spüan, Und ko drin im Beagerl handthian. Z' eascht hot a im Fels mit sein Hammerl Sie ausg'haut a wundanetts Kammerl, Na Gangerl dee Kreuz und dee Quea Tiaf unten und ob'n drüba hea. Daß drinna net is goar so dunkel, Hängt af ea viel liachte Karfunkel. Mit Gold und mit edeln Kristall Ziat Kammerl und Gangerl ea all. Diamal ja z' Mittogen in Summa Thuat's Mannerl zon Beagerl 'raus kumma Schaut nieda neugieri in's Thal, Und waarmt si am sunninga Strahl. Do sicht a drei Lamperl springa, Do höat a a Deanerl singa, Und wiar a dees Deanerl schaut, Do schlagt sei olts Heazerl so laut. Do hockt a si hi und thuat sinna: Wiar is 's so langweili do drinna Wia schö waar's net, wann i drin hätt', Dees Dannerl so liab und so nett. Do thuat a si putzen und waschen, Viel Edelstoa schiabt a in Taschen Posiali macht ea 's Kumplament Und 's Deanerl, dees lacht ohne End. Na thuat a afwoarten maniali Mit dee Edelstoa, fei und ziali, Und 's Deanerl, dees freut si so viel Am glanzenden, blitzaden G'spiel. Dem Deanerl voneascht is fast grauli, Do wiad's nach und nach goar votrauli, Da Zweag so guatmüathi als wild Wiar a Kind mit en Deanerl spielt. Da Zweagl, voliabt do geduldi, Und's Deanerl, so sanft und unschuldi, Treib'n 's so bis da Winta kimmt hea, Do is mit en Spiel'n nix meha. Zon Deanerl sogt schmeichlat do Zweagl: Geh', schliaf da 'nei in mei Beagl, 'S is trauli und waarm in mein Haus Und ziat hab' i 's wundavoll aus. Wia thuat si dees Deanerl freua An oll dem Schöna und Neua Vowändt so voständi und schlau Im Zweagerl sein prächtiga Bau. Sichst, sagt a, da wohn' wiar a Prinz i, Mei Hausrath is künstli und winzi Und Alles von Silba und Gold, Wia 's a Weiberl nua wünschen si wollt'. Ea gibt ihr dee Sachan in d' Hand'l: Da spiel nua, sagt a, und tand'l So lang und so viel als di freut Meintweg'n fuat in Ewikeit. Und's Deanerl dees loßt si 's net schaffa, In lauta Tandl'n und Gaffa Vogißt si si ganz und goar, Dabei genga hi zeha Joahr. Da sollt iah und bricht af en Pflasta A Lilienkranz von Alabasta. Und si und da Zweagl daschreckt Foahrn af wia vom Schlafa afg'weckt. Da Zweagerl no kloa und no schmächti Si oba a Riesin hochprächti, A Jungfrau liebreizat und hold Nua g'wickelt in Lockerln wia Gold. As klingt ihra schmerzlichs Jamman Durch alle Gangerln und Kamman, Da Zweagl ringt d' Handeln und woant, Und steht in da Eck wia vostoant. Durch dee Gangeln, so schmohl und so nida, Ko d' Riesin net aussa meah wida. As hilft aus der schrecklinga Noth Da Arma nua endli da Tod. An Soarg vo lauta Korallen Mit an Deckel von liachten Krystallen Voll goldna und Edelstoa-Pracht Da Zweag füa sei Schatzerl hot g'macht. Do sitzt a bei ihran Füaßen Und laßt seine Zahra draf fliaßen Ohne End' und im ewinga Schmeaz; Denn an Beagzweag bricht niemal sei Heaz. Da Zweag, dea muaß woana und trauan, So lang nua dee Welt no mag dauan, Zwoa Brünnerln, dee rieseln da h'raus Seine Zahra vom Zweagen sein Haus. Viel Veicherl und Röserl pranga Wo kemma dee Brünnerl ganga, Eiskalt und kristallen rei, Und fassen dee Ranfterln ei. As murmeln wehmüathi und rieseln In Schatten af glanzaden Kieseln, Und Jeden, dea trinka draus thuat, Wiad weh und wiad woanale z' Muath. Und fragst mi, wo is dees Beagl, Wo ewi drin woant 's arm Zweagl Um 's Riesendeandl; 's is halt Af da Rusel im boarischen Wald.