Im Stall Es brummt an alte Kuah: »Oes Kalma, loosts ma zua, Oes habts ja nix erfahrn, Wia d' Zeit'n früahra warn, Drum redts so gscheidt. Dös war an oafachs Lebn: Mir hamm halt Milli gebn, Koa Mensch hats weida g'acht Und hat an Aufhebn g'macht Zu meiner Zeit. Und wann i Milli sag – Net so wia heuntzutag – Dös is a Milli gwen, So könnts heut koani sehgn, Dös war a Rahm! Dös war koa sellas Gfrett, Dee war no gelb und fett, Net so a blaue Brüah! Ja, selle Milliküah De sechts heut kam. Und daß i's richti sag, Mir warn a guata Schlag, San do bescheid'n bliebn Und hamm koan Hochmut triebn, Wia's ös oan treibts. Oes moants, dös bleibt a so, Ma is um Jede froh? Oes wißts ja alle z'weng, Oes werds as scho no sehgn, Bals übri bleibts.« An alta Ochs danebn, Der ko si nimmer hebn, Er sagt: »Jetzt hätt i's gnua, Du waarst de selle Kuah, De brav gwen is? Da werds ma anderst z'Muat, Di woaß i fei no guat Und hab herent und drent Koa größers Luada kennt, Des sell is gwiß!« Es is wia überalln: De Altn derfa prahln Vor junge Leut. Da geht's. Kimmt aber wer, Der s' kennt von früahra her, Na is scho g'feit.