Het achtiende Lied
Aen de schoonste Amstel-nymfe, de onder roosen en doorens altoos bloeyende Lely:
op datse haeren valschen vvaen van d'onnoselen
Filiset
mochte vaeren laeten.
op de stemme:
Je seroi privée de jugement.
ofte;
Als Garint sijn ooghjes etc.
Ik ben vlouvv, de leevens-lust vergaet,
als ik ooverdenk hoe soo vvreed, hoe soo fell vvas de haet
door loogens opgevoedt;
de moed
is vvond.
o
Lely,
schoonste Blom,
och! alderschoonste, kom
terstond,
o aller hooven gloor,
en hoor:
Glooft niet licht vvat soo een vuylen mond
soo onverschaemet roept; hoese praelt, hoese daelt nae de grond
gansch sonder grond en vvett.
Och! sett,
och! laet
uyt uvv verdvvaelte sinn
de pijn-bank van de minn,
den haet.
of ik ben in Uvv toorn
verloorn.
Magh uvv oog, de soete Morgen-sterr,
Filisets
ghelaet dan so vlien, sich ontsien, jae soo verr.
VVaert ghy soo soet als schoon,
o Kroon,
o Bloem
der schoonsten van het vliet;
soo soud' ik schrijven niet
als Roem.
in Uvve schoone deughd
verheughd.
Uvve naem, uvv
Gaer-ghetrouvve
roem
sou bij sterren staen, eevvigh
vvit,
eevvig versch als een bloem.
Denkt,
Lely,
vvat ghy doet,
gheef moet,
gheeft kracht
den sinnen, die ghy stoort,
op dat se niet vermoordt
de nacht.
och!
Lely,
ik verderf,
ik sterf.
Soo U niet van my
Helpimenis
vvaerer mond ghetuyght: ach! soo schvvindt, als een vvind, gaer ghevvis
de hele leevens-kracht.
Nu lacht
uvv Licht,
dunkt mij, o mijn' Auroor,
veel schoonder vveer als voor
gesticht
door mijnen tvveden mond
terstond.
door
den eyndelyk soet-vloe-yenden mond
van onse vveleer toeghe-neugene
Helpimenis.